eken Sumak Sacha – 2 april t/m 14 april 2006 – Esther Meisel (met Michael Row Bottom).

weken Sumak Sacha – 2 april t/m 14 april 2006 – Esther Meisel (met Michael Row Bottom).

Sumak Sacha is een comunidad +/- 2,5 uur rijden vna Tena, richting San Pablo. Vraag aan de buschauffeur of hij je wel dropt in Sumak Sacha, want dit wijkt namelijk af van de normale busroute. Sumak Sacha is klein, ligt langs de weg na de brug ligt links en rechts gelijk de property van Familie Andy. Links wonen zij zelf in huis op palen, rechts de keuken cabana en cabana voor vrijwilligers. Totaal heeft Alonso +/- 65 hect. grond. Wanneer je over de weg verder doorloopt heb je rechts het scholen complex, met diverse gebouwen, schoolplein, overdekt sportveld en er staan allemaal huisjes rond de school wat het weekverblijf van de leraren met hun gezin is (in het weekend trekken veel mensen uit Sumak Sacha naar Tena waar ze 2^de huis hebben). Links staat ook nog gebouw van de school, namelijk de gaurderia. Links is ook nog een garage bedrijf en winkeltje, waar ook nog een gezin woont. Dan bewaakte slagboom, dit is er omdat achter de slagboom een oliebedrijf zit., ook zijn hier nog verschillende comunidads. De cabana voor de vrijwilligers is eenvoudig, zoals alles hier, verwacht hier totaal geen luxe, behalve dat het gezin een DVD speler heeft. Maar cabana is prima, 1 ruimte met 3 bedden, toilet achter gordijntje (met toiletpapier!), bedden voorzien van klamboe, hard nodig, want alles is open, dus ook voor de insekten. Geen privacy. Douche is tuinslang buiten, maar ik heb dit als heerlijk ervaren, er is niets geweldiger dan met deze warmte en ook veel regen buiten in het oerwoud je met deze tuinslang af te spoelen. Pas je aan, douche met bikini, bloot is hier niet gepast. Verder speelt het leven zich veel af bij de keuken cabana, waar de eettafel is en hangmatten. Keuken is erg simpel, maar er wordt voortreffelijk door de diverse familieleden gekookt. Ontbijt voor ons ’s ochtends soms een beetje vreemd, frite met bonen of rijst met yuca wat zo droot is dat je het niet weg krijgt. Lunch en diner zijn top en vooral meer dan genoeg zeker voor de zware arbeid. Vis vers gevangen, zo op je bord etc. Wanneer je erg gehecht ben aan bepaalde produkten zal je het mee moeten nemen. Er zijn wel een aantal winkeltjes bij school en bij een aantal bewoners, maar met zeer beperkt assortiment (wel water en cola b.v.). Ik had b.v. thee bij me, hebben ze daar niet. Vergeet ook geen kaarsen (elektriciteit doet het vaker niet dan wel), smeersels voor mosquito’s, malariatabletten, zonnebrand, iets tegen diarree (vraag altijd of het water gekookt is, wat je te drinken krijgt). Laarzen voor het werk en in de jungle zijn daar aanwezig. Wees voorbereid op veel en grote insekten, (giftige) slangen en veel regen, maar ook bloedheet weer. Verwacht geen warm onthaal, niet zoenen, maar flauw handje, wel zeer gastvrij en het is heerlijk om aantal weken tussen deze mensen te vertoeven.

Eerste week voor mij is lesgeven in de jardin, ninos van 4-5 jaar, groep van 13 ninos. De lerares is na maandag gelijk 1 week afwezig, dus ik sta er alleen voor met mijn basis spaans en totaal onvoorbereid en geen kennis van het lessysteem of lesprogramma, maar lukt me aardig, vind uit dat er met een lesboek gewerkt wordt, er is een presentielijst, hoe de lesindeling op 1 dag is, dat deze ninos op nivo letter A zitten en beginnen met de vocals en de cijfers 1, 2 en 3. Ik krijg er ontzettend veel voor terug, 13 geweldige ninos. Zelf heb ik ook spulletjes uit NL meegenomen (opblaasbal, kleurboeken, kleurpotloden, schmickspullen, kralen, etc.), slaat goed aan, want er is hier minimale hoeveelheid aan materiaal. De lestijden zijn van 7.30 – 10.30 uur (tussendoor ½ uur speeluurtje op het sportveld), 10.30-11.00 uur pauze, waarin de kids ontbijt krijgen, erg eenzijdig overigens altijd rijst met bonen in diverse variaties, maar de kids eten veel. 11.00-12.00 uur les. Zelf ontbijt ik met Michael thuis, dit is bijna altijd met zijn 2, lunch om +/- 13.00 uur en diner om +/- 18.00 uur, dit is altijd met andere familieleden. Om 21.00 uur gaat iedereen naar bed.

Alonso – 63 jaar en Rebecca – 63 jaar hebben 12 kinderen en veel kleinkinderen, aantal kinderen en kleinkinderen wonen (nog) thuis, o.a. hun zoon Juan – 21 jaar en er komen altijd veel familieleden aangewaaid, wat erg gezellig is. Onderling wordt veel Quichua gesproken, waar ze ook trots op zijn, maar de taal die je met hun spreekt is Spaans (Engels wordt niet of nauwelijks begrepen).

School bestaat uit guarderia (0-3 jaar), gebouw staat apart van de school. Overige gebouwen van de school zijn voor 12 klassen; jardin (4-6 jaar), primera (6-12 jaar), colegio (12-18 jaar). School is voor alle omliggende comunidads. In het weekend gaan we terug naar Tena, kleding wassen, spulletjes inkopen, raften, etc.

Tweede week is vakantie Santa, dus geen school, vind ik erg jammer, omdat ik graag met de ninos wilde werken, alternatief we gaan muren bouwen rond de keuken van de school, cement maken, blokken sjouwen, metselen, etc. erg nuttig dat er een muur komt. Daarnaast werken in de (medicinale) tuin van Alonso, waarvoor nieuwe indeling wordt gemaakt, onkruid wieden, stenen sjouwen, paden aanleggen, planten verplaatsen, nieuwe planten in de selva zoeken en planten. De (medicinale) planten zijn voor eigen gebruik en er schijnen af en toe wel wat studenten/vrijwilligers/toeristen te komen met interesse voor deze planten, maar ik zie de zin van deze tuin voor algemeen belang van de comunidad niet zo.

Iedere dag hebben we ook een dagdeel vrije tijd, waarin we altijd met 1 of meerdere familieleden (Juan/Hector/Juan Carlos) een leuke aktiviteit gaan doen, wat ik zeer waardeer. Jungletochten, zwemmen in de rivier, bezoeken van andere dorpen San Pedro (biljarten), Chichico Rumi (Museum), etc. DVD’s kijken, met tupes Rio Napo af. Daarnaast was het erg gezellig in de comunidad met een andere vrijwilliger te zijn, in mijn geval met Michael.

Wat betreft vrijwilligerswerk heb ik het idee dat er weinig/niet planmatig wordt gewerkt. Er is geen sprake van planning, schema, opvolging etc., wat enthousiasme en inzet van de vrijwilligers kan bepalen. Ik heb er echter een geweldige tijd gehad en zal het oerwoud, de geluiden en geuren die daarbij horen, de kids, de rust, de mensen en het klimaat zeker gaan missen.

More about Training Centres of Native Medicine

Esther Meisel 2 weken Sumak Sacha 2006-04-18

2 weken Sumak Sacha – 2 april t/m 14 april 2006 – Esther Meisel (met Michael Row Bottom).

Sumak Sacha is een comunidad +/- 2,5 uur rijden vna Tena, richting San Pablo. Vraag aan de buschauffeur of hij je wel dropt in Sumak Sacha, want dit wijkt namelijk af van de normale busroute. Sumak Sacha is klein, ligt langs de weg na de brug ligt links en rechts gelijk de property van Familie Andy. Links wonen zij zelf in huis op palen, rechts de keuken cabana en cabana voor vrijwilligers. Totaal heeft Alonso +/- 65 hect. grond. Wanneer je over de weg verder doorloopt heb je rechts het scholen complex, met diverse gebouwen, schoolplein, overdekt sportveld en er staan allemaal huisjes rond de school wat het weekverblijf van de leraren met hun gezin is (in het weekend trekken veel mensen uit Sumak Sacha naar Tena waar ze 2^de huis hebben). Links staat ook nog gebouw van de school, namelijk de gaurderia. Links is ook nog een garage bedrijf en winkeltje, waar ook nog een gezin woont. Dan bewaakte slagboom, dit is er omdat achter de slagboom een oliebedrijf zit., ook zijn hier nog verschillende comunidads. De cabana voor de vrijwilligers is eenvoudig, zoals alles hier, verwacht hier totaal geen luxe, behalve dat het gezin een DVD speler heeft. Maar cabana is prima, 1 ruimte met 3 bedden, toilet achter gordijntje (met toiletpapier!), bedden voorzien van klamboe, hard nodig, want alles is open, dus ook voor de insekten. Geen privacy. Douche is tuinslang buiten, maar ik heb dit als heerlijk ervaren, er is niets geweldiger dan met deze warmte en ook veel regen buiten in het oerwoud je met deze tuinslang af te spoelen. Pas je aan, douche met bikini, bloot is hier niet gepast. Verder speelt het leven zich veel af bij de keuken cabana, waar de eettafel is en hangmatten. Keuken is erg simpel, maar er wordt voortreffelijk door de diverse familieleden gekookt. Ontbijt voor ons ’s ochtends soms een beetje vreemd, frite met bonen of rijst met yuca wat zo droot is dat je het niet weg krijgt. Lunch en diner zijn top en vooral meer dan genoeg zeker voor de zware arbeid. Vis vers gevangen, zo op je bord etc. Wanneer je erg gehecht ben aan bepaalde produkten zal je het mee moeten nemen. Er zijn wel een aantal winkeltjes bij school en bij een aantal bewoners, maar met zeer beperkt assortiment (wel water en cola b.v.). Ik had b.v. thee bij me, hebben ze daar niet. Vergeet ook geen kaarsen (elektriciteit doet het vaker niet dan wel), smeersels voor mosquito’s, malariatabletten, zonnebrand, iets tegen diarree (vraag altijd of het water gekookt is, wat je te drinken krijgt). Laarzen voor het werk en in de jungle zijn daar aanwezig. Wees voorbereid op veel en grote insekten, (giftige) slangen en veel regen, maar ook bloedheet weer. Verwacht geen warm onthaal, niet zoenen, maar flauw handje, wel zeer gastvrij en het is heerlijk om aantal weken tussen deze mensen te vertoeven.

Eerste week voor mij is lesgeven in de jardin, ninos van 4-5 jaar, groep van 13 ninos. De lerares is na maandag gelijk 1 week afwezig, dus ik sta er alleen voor met mijn basis spaans en totaal onvoorbereid en geen kennis van het lessysteem of lesprogramma, maar lukt me aardig, vind uit dat er met een lesboek gewerkt wordt, er is een presentielijst, hoe de lesindeling op 1 dag is, dat deze ninos op nivo letter A zitten en beginnen met de vocals en de cijfers 1, 2 en 3. Ik krijg er ontzettend veel voor terug, 13 geweldige ninos. Zelf heb ik ook spulletjes uit NL meegenomen (opblaasbal, kleurboeken, kleurpotloden, schmickspullen, kralen, etc.), slaat goed aan, want er is hier minimale hoeveelheid aan materiaal. De lestijden zijn van 7.30 – 10.30 uur (tussendoor ½ uur speeluurtje op het sportveld), 10.30-11.00 uur pauze, waarin de kids ontbijt krijgen, erg eenzijdig overigens altijd rijst met bonen in diverse variaties, maar de kids eten veel. 11.00-12.00 uur les. Zelf ontbijt ik met Michael thuis, dit is bijna altijd met zijn 2, lunch om +/- 13.00 uur en diner om +/- 18.00 uur, dit is altijd met andere familieleden. Om 21.00 uur gaat iedereen naar bed.

Alonso – 63 jaar en Rebecca – 63 jaar hebben 12 kinderen en veel kleinkinderen, aantal kinderen en kleinkinderen wonen (nog) thuis, o.a. hun zoon Juan – 21 jaar en er komen altijd veel familieleden aangewaaid, wat erg gezellig is. Onderling wordt veel Quichua gesproken, waar ze ook trots op zijn, maar de taal die je met hun spreekt is Spaans (Engels wordt niet of nauwelijks begrepen).

School bestaat uit guarderia (0-3 jaar), gebouw staat apart van de school. Overige gebouwen van de school zijn voor 12 klassen; jardin (4-6 jaar), primera (6-12 jaar), colegio (12-18 jaar). School is voor alle omliggende comunidads. In het weekend gaan we terug naar Tena, kleding wassen, spulletjes inkopen, raften, etc.

Tweede week is vakantie Santa, dus geen school, vind ik erg jammer, omdat ik graag met de ninos wilde werken, alternatief we gaan muren bouwen rond de keuken van de school, cement maken, blokken sjouwen, metselen, etc. erg nuttig dat er een muur komt. Daarnaast werken in de (medicinale) tuin van Alonso, waarvoor nieuwe indeling wordt gemaakt, onkruid wieden, stenen sjouwen, paden aanleggen, planten verplaatsen, nieuwe planten in de selva zoeken en planten. De (medicinale) planten zijn voor eigen gebruik en er schijnen af en toe wel wat studenten/vrijwilligers/toeristen te komen met interesse voor deze planten, maar ik zie de zin van deze tuin voor algemeen belang van de comunidad niet zo.

Iedere dag hebben we ook een dagdeel vrije tijd, waarin we altijd met 1 of meerdere familieleden (Juan/Hector/Juan Carlos) een leuke aktiviteit gaan doen, wat ik zeer waardeer. Jungletochten, zwemmen in de rivier, bezoeken van andere dorpen San Pedro (biljarten), Chichico Rumi (Museum), etc. DVD’s kijken, met tupes Rio Napo af. Daarnaast was het erg gezellig in de comunidad met een andere vrijwilliger te zijn, in mijn geval met Michael.

Wat betreft vrijwilligerswerk heb ik het idee dat er weinig/niet planmatig wordt gewerkt. Er is geen sprake van planning, schema, opvolging etc., wat enthousiasme en inzet van de vrijwilligers kan bepalen. Ik heb er echter een geweldige tijd gehad en zal het oerwoud, de geluiden en geuren die daarbij horen, de kids, de rust, de mensen en het klimaat zeker gaan missen.

Marjolein in Agua Blanca

Na een lange nacht stappen Veerle, Andy en ik donderdagmorgen om zeven uur uit de bus in Puerto Lopez. Even ontbijten en een korte wandeling over het strand voordat we achterin de jeep naar Agua Blanca gebracht worden. Een grote groep vissers heeft zich op het strand verzameld. Een behoorlijke zwaardvis wordt uit het water gesleept en vervolgens met een flink kapmes ontleed. Twintig jongens staan op een bootje te dringen, maar er lijkt niks te gebeuren. Een aantal heren nuttigt een -hoe kon het anders?- visontbijt.
Agua Blanca ligt in het hart van het nationale park Machalilla. Veerle en ik worden ondergebracht bij een gezin dat bestaat uit vader, moeder en hun vierjarige
zoontje Jandy, die hun bed voor drie nachten aan ons afstaan, een beetje ongemakkelijk... Onder het huis, dat op palen staat en Jandy de gelegenheid biedt zo vanaf de veranda naar beneden te plassen, woont de voedselvoorraad: een stelletje zwijnen, een paar kippen en een schorre, kaalgeplukte haan. Stromend water ontbreekt, maar we hebben wel een ´wc´, een houten hokje achter het huis. Omdat het bouwwerk met name ´s nachts het domein is van strontvliegen en kakkerlakken plassen we avontuurlijk achter een struikje. Het back-to-basic-gevoel went snel en we genieten vier dagen van Mariuxi´s kookkunsten.
Agua Blanca trekt toeristen met haar archeologische bezienswaardigheden (typische Manteño-urnen en -zetels en wat kleinere gebruiksvoorwerpen uit de precolumbiaanse tijd zijn bewaard gebleven) en met haar heilzame laguna, een rustig meertje in een prachtige omgeving. Na twee baden ruik je de geur van rotte eieren, geproduceerd door bepaalde mineralen in het water, lang niet zo sterk meer. Als we totaal ontspannen in het water liggen, komt er ineens een flinke straal water naar beneden gevolgd door een plons: bovenin de boom zit een leguaan die het meer als wc gebruikt.
Andy vertrekt dezelfde avond weer naar Quito, Veerle en ik hebben een bijeenkomst met het bestuur om informatie te verzamelen voor het schrijven van een destination analysis. We praten over de organisatie van de gemeenschap, over economische activiteiten, over ontbrekende hulpmiddelen, eventuele problemen die de verdere ontwikkeling van ecotoeristische projecten kunnen belemmeren en de mogelijkheden voor het maken van daguitstapjes vanuit Agua Blanca. De vice-voorzitter heeft een vlotte babbel, de rest hangt er een beetje verveeld bij, maar blijkt wel bereid de volgende avond nog eens om de tafel te gaan zitten. Omdat ook de aanwezige gidsen ons veel over de geschiedenis en cultuur van de gemeenschap weten te vertellen en het niet lastig is met de bewoners een praatje aan te knopen, hebben we de benodigde informatie snel verzameld.
We hebben helaas niet genoeg geld (en tijd) om meerdere tours in en rondom het park te maken, dus selecteren een mountainbike-/wandeltour langs de kust om toch wat meer van de omgeving te zien. Het wordt een pittige zondagochtend, een uurtje spinnen in het sportcentrum is er niets bij. Het is warm, de luchtvochtigheidsgraad is erg hoog en het voertuig dat in Agua Blanca een mountainbike genoemd wordt is niet makkelijk in gebruik: twee versnellingen, dwz heel zwaar of heel licht trappen, en een onverstelbaar zadel (hoewel bij Veerle wel levensgevaarlijk op-en-neer-wiebelend) dus de knietjes boven het stuur uit. Helaas kan de geplande tocht niet doorgaan: de parkopzichter kan ons niet tot het kustgedeelte van het park toelaten omdat de mondelinge toestemming van de baas het park te mogen betreden een schriftelijke had moeten zijn en de goede man net vandaag een dagje op stap is. Dan maar richting een andere baai, over de rotsen klimmen, schelpen en zeediertjes bekijken met een gids die heel veel te vertellen heeft en een frisse duik in de zee. Totaal uitgeput keren we terug en vermaken ons gastgezin met onze waswijze: gewoon een flinke emmer water over jezelf leegkiepen. Misschien hadden we toch in de ton moeten gaan zitten die ze binnen klaargezet hadden.?
Zondagmiddag nog een drankje aan de boulevard in Puerto Lopez en vervolgens
de nachtbus terug naar huis. Een fantastische ervaring!