eken Sumak Sacha – 2 april t/m 14 april 2006 – Esther Meisel (met Michael Row Bottom).

weken Sumak Sacha – 2 april t/m 14 april 2006 – Esther Meisel (met Michael Row Bottom).

Sumak Sacha is een comunidad +/- 2,5 uur rijden vna Tena, richting San Pablo. Vraag aan de buschauffeur of hij je wel dropt in Sumak Sacha, want dit wijkt namelijk af van de normale busroute. Sumak Sacha is klein, ligt langs de weg na de brug ligt links en rechts gelijk de property van Familie Andy. Links wonen zij zelf in huis op palen, rechts de keuken cabana en cabana voor vrijwilligers. Totaal heeft Alonso +/- 65 hect. grond. Wanneer je over de weg verder doorloopt heb je rechts het scholen complex, met diverse gebouwen, schoolplein, overdekt sportveld en er staan allemaal huisjes rond de school wat het weekverblijf van de leraren met hun gezin is (in het weekend trekken veel mensen uit Sumak Sacha naar Tena waar ze 2^de huis hebben). Links staat ook nog gebouw van de school, namelijk de gaurderia. Links is ook nog een garage bedrijf en winkeltje, waar ook nog een gezin woont. Dan bewaakte slagboom, dit is er omdat achter de slagboom een oliebedrijf zit., ook zijn hier nog verschillende comunidads. De cabana voor de vrijwilligers is eenvoudig, zoals alles hier, verwacht hier totaal geen luxe, behalve dat het gezin een DVD speler heeft. Maar cabana is prima, 1 ruimte met 3 bedden, toilet achter gordijntje (met toiletpapier!), bedden voorzien van klamboe, hard nodig, want alles is open, dus ook voor de insekten. Geen privacy. Douche is tuinslang buiten, maar ik heb dit als heerlijk ervaren, er is niets geweldiger dan met deze warmte en ook veel regen buiten in het oerwoud je met deze tuinslang af te spoelen. Pas je aan, douche met bikini, bloot is hier niet gepast. Verder speelt het leven zich veel af bij de keuken cabana, waar de eettafel is en hangmatten. Keuken is erg simpel, maar er wordt voortreffelijk door de diverse familieleden gekookt. Ontbijt voor ons ’s ochtends soms een beetje vreemd, frite met bonen of rijst met yuca wat zo droot is dat je het niet weg krijgt. Lunch en diner zijn top en vooral meer dan genoeg zeker voor de zware arbeid. Vis vers gevangen, zo op je bord etc. Wanneer je erg gehecht ben aan bepaalde produkten zal je het mee moeten nemen. Er zijn wel een aantal winkeltjes bij school en bij een aantal bewoners, maar met zeer beperkt assortiment (wel water en cola b.v.). Ik had b.v. thee bij me, hebben ze daar niet. Vergeet ook geen kaarsen (elektriciteit doet het vaker niet dan wel), smeersels voor mosquito’s, malariatabletten, zonnebrand, iets tegen diarree (vraag altijd of het water gekookt is, wat je te drinken krijgt). Laarzen voor het werk en in de jungle zijn daar aanwezig. Wees voorbereid op veel en grote insekten, (giftige) slangen en veel regen, maar ook bloedheet weer. Verwacht geen warm onthaal, niet zoenen, maar flauw handje, wel zeer gastvrij en het is heerlijk om aantal weken tussen deze mensen te vertoeven.

Eerste week voor mij is lesgeven in de jardin, ninos van 4-5 jaar, groep van 13 ninos. De lerares is na maandag gelijk 1 week afwezig, dus ik sta er alleen voor met mijn basis spaans en totaal onvoorbereid en geen kennis van het lessysteem of lesprogramma, maar lukt me aardig, vind uit dat er met een lesboek gewerkt wordt, er is een presentielijst, hoe de lesindeling op 1 dag is, dat deze ninos op nivo letter A zitten en beginnen met de vocals en de cijfers 1, 2 en 3. Ik krijg er ontzettend veel voor terug, 13 geweldige ninos. Zelf heb ik ook spulletjes uit NL meegenomen (opblaasbal, kleurboeken, kleurpotloden, schmickspullen, kralen, etc.), slaat goed aan, want er is hier minimale hoeveelheid aan materiaal. De lestijden zijn van 7.30 – 10.30 uur (tussendoor ½ uur speeluurtje op het sportveld), 10.30-11.00 uur pauze, waarin de kids ontbijt krijgen, erg eenzijdig overigens altijd rijst met bonen in diverse variaties, maar de kids eten veel. 11.00-12.00 uur les. Zelf ontbijt ik met Michael thuis, dit is bijna altijd met zijn 2, lunch om +/- 13.00 uur en diner om +/- 18.00 uur, dit is altijd met andere familieleden. Om 21.00 uur gaat iedereen naar bed.

Alonso – 63 jaar en Rebecca – 63 jaar hebben 12 kinderen en veel kleinkinderen, aantal kinderen en kleinkinderen wonen (nog) thuis, o.a. hun zoon Juan – 21 jaar en er komen altijd veel familieleden aangewaaid, wat erg gezellig is. Onderling wordt veel Quichua gesproken, waar ze ook trots op zijn, maar de taal die je met hun spreekt is Spaans (Engels wordt niet of nauwelijks begrepen).

School bestaat uit guarderia (0-3 jaar), gebouw staat apart van de school. Overige gebouwen van de school zijn voor 12 klassen; jardin (4-6 jaar), primera (6-12 jaar), colegio (12-18 jaar). School is voor alle omliggende comunidads. In het weekend gaan we terug naar Tena, kleding wassen, spulletjes inkopen, raften, etc.

Tweede week is vakantie Santa, dus geen school, vind ik erg jammer, omdat ik graag met de ninos wilde werken, alternatief we gaan muren bouwen rond de keuken van de school, cement maken, blokken sjouwen, metselen, etc. erg nuttig dat er een muur komt. Daarnaast werken in de (medicinale) tuin van Alonso, waarvoor nieuwe indeling wordt gemaakt, onkruid wieden, stenen sjouwen, paden aanleggen, planten verplaatsen, nieuwe planten in de selva zoeken en planten. De (medicinale) planten zijn voor eigen gebruik en er schijnen af en toe wel wat studenten/vrijwilligers/toeristen te komen met interesse voor deze planten, maar ik zie de zin van deze tuin voor algemeen belang van de comunidad niet zo.

Iedere dag hebben we ook een dagdeel vrije tijd, waarin we altijd met 1 of meerdere familieleden (Juan/Hector/Juan Carlos) een leuke aktiviteit gaan doen, wat ik zeer waardeer. Jungletochten, zwemmen in de rivier, bezoeken van andere dorpen San Pedro (biljarten), Chichico Rumi (Museum), etc. DVD’s kijken, met tupes Rio Napo af. Daarnaast was het erg gezellig in de comunidad met een andere vrijwilliger te zijn, in mijn geval met Michael.

Wat betreft vrijwilligerswerk heb ik het idee dat er weinig/niet planmatig wordt gewerkt. Er is geen sprake van planning, schema, opvolging etc., wat enthousiasme en inzet van de vrijwilligers kan bepalen. Ik heb er echter een geweldige tijd gehad en zal het oerwoud, de geluiden en geuren die daarbij horen, de kids, de rust, de mensen en het klimaat zeker gaan missen.

More about Training Centres of Native Medicine

Esther Meisel 2 weken Sumak Sacha 2006-04-18

2 weken Sumak Sacha – 2 april t/m 14 april 2006 – Esther Meisel (met Michael Row Bottom).

Sumak Sacha is een comunidad +/- 2,5 uur rijden vna Tena, richting San Pablo. Vraag aan de buschauffeur of hij je wel dropt in Sumak Sacha, want dit wijkt namelijk af van de normale busroute. Sumak Sacha is klein, ligt langs de weg na de brug ligt links en rechts gelijk de property van Familie Andy. Links wonen zij zelf in huis op palen, rechts de keuken cabana en cabana voor vrijwilligers. Totaal heeft Alonso +/- 65 hect. grond. Wanneer je over de weg verder doorloopt heb je rechts het scholen complex, met diverse gebouwen, schoolplein, overdekt sportveld en er staan allemaal huisjes rond de school wat het weekverblijf van de leraren met hun gezin is (in het weekend trekken veel mensen uit Sumak Sacha naar Tena waar ze 2^de huis hebben). Links staat ook nog gebouw van de school, namelijk de gaurderia. Links is ook nog een garage bedrijf en winkeltje, waar ook nog een gezin woont. Dan bewaakte slagboom, dit is er omdat achter de slagboom een oliebedrijf zit., ook zijn hier nog verschillende comunidads. De cabana voor de vrijwilligers is eenvoudig, zoals alles hier, verwacht hier totaal geen luxe, behalve dat het gezin een DVD speler heeft. Maar cabana is prima, 1 ruimte met 3 bedden, toilet achter gordijntje (met toiletpapier!), bedden voorzien van klamboe, hard nodig, want alles is open, dus ook voor de insekten. Geen privacy. Douche is tuinslang buiten, maar ik heb dit als heerlijk ervaren, er is niets geweldiger dan met deze warmte en ook veel regen buiten in het oerwoud je met deze tuinslang af te spoelen. Pas je aan, douche met bikini, bloot is hier niet gepast. Verder speelt het leven zich veel af bij de keuken cabana, waar de eettafel is en hangmatten. Keuken is erg simpel, maar er wordt voortreffelijk door de diverse familieleden gekookt. Ontbijt voor ons ’s ochtends soms een beetje vreemd, frite met bonen of rijst met yuca wat zo droot is dat je het niet weg krijgt. Lunch en diner zijn top en vooral meer dan genoeg zeker voor de zware arbeid. Vis vers gevangen, zo op je bord etc. Wanneer je erg gehecht ben aan bepaalde produkten zal je het mee moeten nemen. Er zijn wel een aantal winkeltjes bij school en bij een aantal bewoners, maar met zeer beperkt assortiment (wel water en cola b.v.). Ik had b.v. thee bij me, hebben ze daar niet. Vergeet ook geen kaarsen (elektriciteit doet het vaker niet dan wel), smeersels voor mosquito’s, malariatabletten, zonnebrand, iets tegen diarree (vraag altijd of het water gekookt is, wat je te drinken krijgt). Laarzen voor het werk en in de jungle zijn daar aanwezig. Wees voorbereid op veel en grote insekten, (giftige) slangen en veel regen, maar ook bloedheet weer. Verwacht geen warm onthaal, niet zoenen, maar flauw handje, wel zeer gastvrij en het is heerlijk om aantal weken tussen deze mensen te vertoeven.

Eerste week voor mij is lesgeven in de jardin, ninos van 4-5 jaar, groep van 13 ninos. De lerares is na maandag gelijk 1 week afwezig, dus ik sta er alleen voor met mijn basis spaans en totaal onvoorbereid en geen kennis van het lessysteem of lesprogramma, maar lukt me aardig, vind uit dat er met een lesboek gewerkt wordt, er is een presentielijst, hoe de lesindeling op 1 dag is, dat deze ninos op nivo letter A zitten en beginnen met de vocals en de cijfers 1, 2 en 3. Ik krijg er ontzettend veel voor terug, 13 geweldige ninos. Zelf heb ik ook spulletjes uit NL meegenomen (opblaasbal, kleurboeken, kleurpotloden, schmickspullen, kralen, etc.), slaat goed aan, want er is hier minimale hoeveelheid aan materiaal. De lestijden zijn van 7.30 – 10.30 uur (tussendoor ½ uur speeluurtje op het sportveld), 10.30-11.00 uur pauze, waarin de kids ontbijt krijgen, erg eenzijdig overigens altijd rijst met bonen in diverse variaties, maar de kids eten veel. 11.00-12.00 uur les. Zelf ontbijt ik met Michael thuis, dit is bijna altijd met zijn 2, lunch om +/- 13.00 uur en diner om +/- 18.00 uur, dit is altijd met andere familieleden. Om 21.00 uur gaat iedereen naar bed.

Alonso – 63 jaar en Rebecca – 63 jaar hebben 12 kinderen en veel kleinkinderen, aantal kinderen en kleinkinderen wonen (nog) thuis, o.a. hun zoon Juan – 21 jaar en er komen altijd veel familieleden aangewaaid, wat erg gezellig is. Onderling wordt veel Quichua gesproken, waar ze ook trots op zijn, maar de taal die je met hun spreekt is Spaans (Engels wordt niet of nauwelijks begrepen).

School bestaat uit guarderia (0-3 jaar), gebouw staat apart van de school. Overige gebouwen van de school zijn voor 12 klassen; jardin (4-6 jaar), primera (6-12 jaar), colegio (12-18 jaar). School is voor alle omliggende comunidads. In het weekend gaan we terug naar Tena, kleding wassen, spulletjes inkopen, raften, etc.

Tweede week is vakantie Santa, dus geen school, vind ik erg jammer, omdat ik graag met de ninos wilde werken, alternatief we gaan muren bouwen rond de keuken van de school, cement maken, blokken sjouwen, metselen, etc. erg nuttig dat er een muur komt. Daarnaast werken in de (medicinale) tuin van Alonso, waarvoor nieuwe indeling wordt gemaakt, onkruid wieden, stenen sjouwen, paden aanleggen, planten verplaatsen, nieuwe planten in de selva zoeken en planten. De (medicinale) planten zijn voor eigen gebruik en er schijnen af en toe wel wat studenten/vrijwilligers/toeristen te komen met interesse voor deze planten, maar ik zie de zin van deze tuin voor algemeen belang van de comunidad niet zo.

Iedere dag hebben we ook een dagdeel vrije tijd, waarin we altijd met 1 of meerdere familieleden (Juan/Hector/Juan Carlos) een leuke aktiviteit gaan doen, wat ik zeer waardeer. Jungletochten, zwemmen in de rivier, bezoeken van andere dorpen San Pedro (biljarten), Chichico Rumi (Museum), etc. DVD’s kijken, met tupes Rio Napo af. Daarnaast was het erg gezellig in de comunidad met een andere vrijwilliger te zijn, in mijn geval met Michael.

Wat betreft vrijwilligerswerk heb ik het idee dat er weinig/niet planmatig wordt gewerkt. Er is geen sprake van planning, schema, opvolging etc., wat enthousiasme en inzet van de vrijwilligers kan bepalen. Ik heb er echter een geweldige tijd gehad en zal het oerwoud, de geluiden en geuren die daarbij horen, de kids, de rust, de mensen en het klimaat zeker gaan missen.

Marjolein in Agua Blanca

Na een lange nacht stappen Veerle, Andy en ik donderdagmorgen om zeven uur uit de bus in Puerto Lopez. Even ontbijten en een korte wandeling over het strand voordat we achterin de jeep naar Agua Blanca gebracht worden. Een grote groep vissers heeft zich op het strand verzameld. Een behoorlijke zwaardvis wordt uit het water gesleept en vervolgens met een flink kapmes ontleed. Twintig jongens staan op een bootje te dringen, maar er lijkt niks te gebeuren. Een aantal heren nuttigt een -hoe kon het anders?- visontbijt.
Agua Blanca ligt in het hart van het nationale park Machalilla. Veerle en ik worden ondergebracht bij een gezin dat bestaat uit vader, moeder en hun vierjarige
zoontje Jandy, die hun bed voor drie nachten aan ons afstaan, een beetje ongemakkelijk... Onder het huis, dat op palen staat en Jandy de gelegenheid biedt zo vanaf de veranda naar beneden te plassen, woont de voedselvoorraad: een stelletje zwijnen, een paar kippen en een schorre, kaalgeplukte haan. Stromend water ontbreekt, maar we hebben wel een ´wc´, een houten hokje achter het huis. Omdat het bouwwerk met name ´s nachts het domein is van strontvliegen en kakkerlakken plassen we avontuurlijk achter een struikje. Het back-to-basic-gevoel went snel en we genieten vier dagen van Mariuxi´s kookkunsten.
Agua Blanca trekt toeristen met haar archeologische bezienswaardigheden (typische Manteño-urnen en -zetels en wat kleinere gebruiksvoorwerpen uit de precolumbiaanse tijd zijn bewaard gebleven) en met haar heilzame laguna, een rustig meertje in een prachtige omgeving. Na twee baden ruik je de geur van rotte eieren, geproduceerd door bepaalde mineralen in het water, lang niet zo sterk meer. Als we totaal ontspannen in het water liggen, komt er ineens een flinke straal water naar beneden gevolgd door een plons: bovenin de boom zit een leguaan die het meer als wc gebruikt.
Andy vertrekt dezelfde avond weer naar Quito, Veerle en ik hebben een bijeenkomst met het bestuur om informatie te verzamelen voor het schrijven van een destination analysis. We praten over de organisatie van de gemeenschap, over economische activiteiten, over ontbrekende hulpmiddelen, eventuele problemen die de verdere ontwikkeling van ecotoeristische projecten kunnen belemmeren en de mogelijkheden voor het maken van daguitstapjes vanuit Agua Blanca. De vice-voorzitter heeft een vlotte babbel, de rest hangt er een beetje verveeld bij, maar blijkt wel bereid de volgende avond nog eens om de tafel te gaan zitten. Omdat ook de aanwezige gidsen ons veel over de geschiedenis en cultuur van de gemeenschap weten te vertellen en het niet lastig is met de bewoners een praatje aan te knopen, hebben we de benodigde informatie snel verzameld.
We hebben helaas niet genoeg geld (en tijd) om meerdere tours in en rondom het park te maken, dus selecteren een mountainbike-/wandeltour langs de kust om toch wat meer van de omgeving te zien. Het wordt een pittige zondagochtend, een uurtje spinnen in het sportcentrum is er niets bij. Het is warm, de luchtvochtigheidsgraad is erg hoog en het voertuig dat in Agua Blanca een mountainbike genoemd wordt is niet makkelijk in gebruik: twee versnellingen, dwz heel zwaar of heel licht trappen, en een onverstelbaar zadel (hoewel bij Veerle wel levensgevaarlijk op-en-neer-wiebelend) dus de knietjes boven het stuur uit. Helaas kan de geplande tocht niet doorgaan: de parkopzichter kan ons niet tot het kustgedeelte van het park toelaten omdat de mondelinge toestemming van de baas het park te mogen betreden een schriftelijke had moeten zijn en de goede man net vandaag een dagje op stap is. Dan maar richting een andere baai, over de rotsen klimmen, schelpen en zeediertjes bekijken met een gids die heel veel te vertellen heeft en een frisse duik in de zee. Totaal uitgeput keren we terug en vermaken ons gastgezin met onze waswijze: gewoon een flinke emmer water over jezelf leegkiepen. Misschien hadden we toch in de ton moeten gaan zitten die ze binnen klaargezet hadden.?
Zondagmiddag nog een drankje aan de boulevard in Puerto Lopez en vervolgens
de nachtbus terug naar huis. Een fantastische ervaring!

een cultuurschok duurt slechts een dag!- Ecotrackers

Tsjah waar zullen we eens beginnen!!
Schiphol wat een hell.... me koffer is te zwaar.... helemaal in de stress.. ik ga 6 maanden weg... dan moet ik toch spullen mee!! Als ik nu om me heen kijk denk ik van... mzz mischien had ik toch wel iets thuis kunnen laten. Afijn tis allemaal goed gekomen.. ik mocht zonder te betalen alles meenemen... heb wel ontiegelijke rugpijn...maar gelukkig staat alles nu lekker geinstaleerd in mijn kamer.
Na afscheid te hebben genomen van al mijn Toppers ging ik langs de douane... nog een kreet “ ik wil niet weg” en ik keek bijna niet meer om... dit stoere meisje die zei dat ze niet zenuw8ig was was toch wel even wat traantjes aant laten!! Volgende x ga ik wel alleen naar schiphol
Ik moest heel snel naar de gate.. want mijn afscheid had veel ste lang (eigenlijk veel ste kort) geduurd!! Daar aangekomen weer een grote slik... volgens mij zag ik alleen maar Ecuadorianen om mij heen.... echt geen nl... of wat te bekennen.!! Ik voelde me heel erg vreemd.. dit is toch wat ik wil.. nieuwe culturen ontdekken... mooie dingen zien.... uitdagingen??
Aangekomen in het vliegtuig nog een uurtje moeten wachten op mensen die uit milaan kwamen die vlucht had vertraging. Uiteindelijk om 00:19 vertrokken!
1ste stop Bonaire: 4: 44 (local time). Het was pikdonker dat we aankwamen en we moesten daar maar een uurtje wachten. Het was super warm en de wc’s waren smerig... dusse niet echt een spannende ervaring!
2de stop Quaquil: 7: 40 Gellukkig mochten we dit x in het vliegtuig blijven! Even mijn tassen gereed maken want het was nog maar 30 vliegen naar Quito!
Final Destination Quito 8:30: Jaja daar was het dan tussen 2 hoge bergen in een valei lag Quito.. weer een vreemd gevoel... wat was het groot... nee geen New York maar wel groot!!! Wat moet ik er verder van denken... we zien het allemaal we... het komt vast wel goed!
Op het vliegveld opgehaald door Andy mijn begeider van het bedrijf. FF gepraat en naar de taxie gelopen... waarom heb ik een jas mee?? Ik zweette me dood!! Hij heeft me naar het appartement gereden en daar werd ik voorgesteld aan mijn huisbaas! Ik kwam binnen.. het was allemaal heel erg oud! Carmen.. mijn huisbasis was wel heel erg aardig.. ze gaf me een rondleiding in de ouwebadkamer, de nooit gebruikte keuken, de lounge, de tvkamer, mijn eigen kamer en de oude maar heerlijke tuin.. ze is ook nog eens een opvang voor allemaal oude zwerfkatten en honden.. beetje vreemd allemaal maarja! Na een leuk gesprek met haar voelde ik me alweer een stuk meer op mijn gemak! Vervolgens mijn koffer uitgepakt en mijn room een beetje gepimpt. Het was afgelopen weekend, vandaag en morgen Carnaval dus half quito is leeggelopen, al mijn huisgenoten zijn naar het strand omdat het daar dik gevierd word! Jammer dat ik dat niet heb kunnen meemaken en dat het nu zo stil is in huis!
Woensdag beginnen mijn spaanse lessen, dus ik ga morgen denk lekker ff rustig rondkijken en vanavond maar vroeg naar bed denk!
Ik zit nu op het kantoor van ecotrackers mijn moeder te verbleiden, die is supergelukkig dat ik nu al online kan zijn! dat kan ik denk best vaak trouwens.. oh wat ben ik toch blij met mijn laptop!!
Ik ga nu ff boodschapjes doen want ik heb honger!!

Na gister wat gegeten te hebben... pizza 3 euro in het appartement aangekomen.
Kennis gemaakt met een ander meisje in mijn appartement uit colombia... beetje tv te kijken, paaseitjes te eten (tnx chica´s) komen ff 3 mensen binnen... gezellige nederlanders! vet grappig... gelijk weer nederlands praten.. foute boel ik was net zo goed aan het spaans lullen (hakkelen) met dat colombiaanse meisje! MAARJA AFFEIN zei vroegen of ik een hapje mee ging eten.. ik had eigenlijk niet echt honger want had om 5 uur nog gegeten en ik was supermoe maar ik had wel ff zin! wij naar een cafeetje eerst ff een ammeretocoffee op... vervolgens een biertje... gewoon 543 kubbike cm vet bizar... voor slecht 1 euro!! daarna lekker uiteten geweest en vervolgens naar een barretje zei gingen aan de cocktails maar ik hield het maar bij bier!
Vanochtend het oude centrum in geweest.. en de panacino op geweest.. een berg midden in de stad.. supervet! echt heel relaxed uitzicht een leuk marktje en dat was het eigenlijk wel. Daarna een almuerzo gegeten.. dat is hier een lunch voor 1,5 dollar... was iets minder lekker als mijn pizza. kip, rijst, bonen en salade en een colaatje... morgen beginnen mijn spaanse lessen en hopelijk ff in de kroeg voetbal kijken met mijn dutch crew... is wel ff lachuh!
nou dit was het weer... in ieder geval... ik voel me al een stuk beter als gister... ben wel een beetje ligt in mijn hoofd... en mijn keel voelt ook heel raar.. je bent echt super kortademig op deze hoogte...

Lieke Dekker in Ecotrackers

Tsjah waar zullen we eens beginnen!!
Schiphol wat een hell.... me koffer is te zwaar.... helemaal in de stress.. ik ga 6 maanden weg... dan moet ik toch spullen mee!! Als ik nu om me heen kijk denk ik van... mzz mischien had ik toch wel iets thuis kunnen laten. Afijn tis allemaal goed gekomen.. ik mocht zonder te betalen alles meenemen... heb wel ontiegelijke rugpijn...maar gelukkig staat alles nu lekker geinstaleerd in mijn kamer.
Na afscheid te hebben genomen van al mijn Toppers ging ik langs de douane... nog een kreet “ ik wil niet weg” en ik keek bijna niet meer om... dit stoere meisje die zei dat ze niet zenuw8ig was was toch wel even wat traantjes aant laten!! Volgende x ga ik wel alleen naar schiphol
Ik moest heel snel naar de gate.. want mijn afscheid had veel ste lang (eigenlijk veel ste kort) geduurd!! Daar aangekomen weer een grote slik... volgens mij zag ik alleen maar Ecuadorianen om mij heen.... echt geen nl... of wat te bekennen.!! Ik voelde me heel erg vreemd.. dit is toch wat ik wil.. nieuwe culturen ontdekken... mooie dingen zien.... uitdagingen??
Aangekomen in het vliegtuig nog een uurtje moeten wachten op mensen die uit milaan kwamen die vlucht had vertraging. Uiteindelijk om 00:19 vertrokken!
1ste stop Bonaire: 4: 44 (local time). Het was pikdonker dat we aankwamen en we moesten daar maar een uurtje wachten. Het was super warm en de wc’s waren smerig... dusse niet echt een spannende ervaring!
2de stop Quaquil: 7: 40 Gellukkig mochten we dit x in het vliegtuig blijven! Even mijn tassen gereed maken want het was nog maar 30 vliegen naar Quito!
Final Destination Quito 8:30: Jaja daar was het dan tussen 2 hoge bergen in een valei lag Quito.. weer een vreemd gevoel... wat was het groot... nee geen New York maar wel groot!!! Wat moet ik er verder van denken... we zien het allemaal we... het komt vast wel goed!
Op het vliegveld opgehaald door Andy mijn begeider van het bedrijf. FF gepraat en naar de taxie gelopen... waarom heb ik een jas mee?? Ik zweette me dood!! Hij heeft me naar het appartement gereden en daar werd ik voorgesteld aan mijn huisbaas! Ik kwam binnen.. het was allemaal heel erg oud! Carmen.. mijn huisbasis was wel heel erg aardig.. ze gaf me een rondleiding in de ouwebadkamer, de nooit gebruikte keuken, de lounge, de tvkamer, mijn eigen kamer en de oude maar heerlijke tuin.. ze is ook nog eens een opvang voor allemaal oude zwerfkatten en honden.. beetje vreemd allemaal maarja! Na een leuk gesprek met haar voelde ik me alweer een stuk meer op mijn gemak! Vervolgens mijn koffer uitgepakt en mijn room een beetje gepimpt. Het was afgelopen weekend, vandaag en morgen Carnaval dus half quito is leeggelopen, al mijn huisgenoten zijn naar het strand omdat het daar dik gevierd word! Jammer dat ik dat niet heb kunnen meemaken en dat het nu zo stil is in huis!
Woensdag beginnen mijn spaanse lessen, dus ik ga morgen denk lekker ff rustig rondkijken en vanavond maar vroeg naar bed denk!
Ik zit nu op het kantoor van ecotrackers mijn moeder te verbleiden, die is supergelukkig dat ik nu al online kan zijn! dat kan ik denk best vaak trouwens.. oh wat ben ik toch blij met mijn laptop!!
Ik ga nu ff boodschapjes doen want ik heb honger!!

Na gister wat gegeten te hebben... pizza 3 euro in het appartement aangekomen.
Kennis gemaakt met een ander meisje in mijn appartement uit colombia... beetje tv te kijken, paaseitjes te eten (tnx chica´s) komen ff 3 mensen binnen... gezellige nederlanders! vet grappig... gelijk weer nederlands praten.. foute boel ik was net zo goed aan het spaans lullen (hakkelen) met dat colombiaanse meisje! MAARJA AFFEIN zei vroegen of ik een hapje mee ging eten.. ik had eigenlijk niet echt honger want had om 5 uur nog gegeten en ik was supermoe maar ik had wel ff zin! wij naar een cafeetje eerst ff een ammeretocoffee op... vervolgens een biertje... gewoon 543 kubbike cm vet bizar... voor slecht 1 euro!! daarna lekker uiteten geweest en vervolgens naar een barretje zei gingen aan de cocktails maar ik hield het maar bij bier!
Vanochtend het oude centrum in geweest.. en de panacino op geweest.. een berg midden in de stad.. supervet! echt heel relaxed uitzicht een leuk marktje en dat was het eigenlijk wel. Daarna een almuerzo gegeten.. dat is hier een lunch voor 1,5 dollar... was iets minder lekker als mijn pizza. kip, rijst, bonen en salade en een colaatje... morgen beginnen mijn spaanse lessen en hopelijk ff in de kroeg voetbal kijken met mijn dutch crew... is wel ff lachuh!
nou dit was het weer... in ieder geval... ik voel me al een stuk beter als gister... ben wel een beetje ligt in mijn hoofd... en mijn keel voelt ook heel raar.. je bent echt super kortademig op deze hoogte...

BITE, Bolsa Internacional de Turismo del Ecuador.Written by Veerle

Written by Written by Veerle 19 t/m 21 april stond een overwegend Nederlandse delegatie van Fundación Ecotrackers met een halve stand op BITE, Bolsa Internacional de Turismo del Ecuador. Dinsdagnacht met Andy, Martijn, Marjolein en ikzelf in de bus naar Cuenca. Prima bus, maar 8,5 uur duurt láng als je bijna vast vriest aan je stoel.. Woensdag zouden we afspreken met Luís Hernádez, een vriend van onze presidente Max die met ons zijn stand op BITE deelde. Heerlijk in het zonnje gewandeld, gelunched en toen was het tijd voor het serieuzere werk. We spraken af om geen pak o.i.d. aan te doen: om onze identiteit over te brengen, omdat niemand van ons een pak heeft hier, om out of the crowd the standen.. Kortom, we gingen gewoon lekker als onszelf. En zeker dat we opvielen die eerste dag: woensdag was de inauguratie waarbij zelfs minister Salavdor een rondje deed en natuurlijk iedereen in pak liep. Gewapend met mijn laptoppie en powerpoints, de prachtige posters van Ecotrackers en de nieuwe flyers (mijn grote trots, haha!) konden we de hele wereld aan. Donderdag stonden Andy en ik op de beurs, vrijdag Marjolein en Martijn. Ik heb zó genoten! Heerlijk om zo in ‘mijn’ wereldje rond te lopen en te doen alsof je al járen afgestudeerd bent. Mijn studie (International Tourism Management & Consultancy in Breda) werd ineens weer helemaal geweldig! Op een gegeven moment zat ik met een representative van Puerto Lopez in gesprek over een tour die zij aanbieden en waar Agua Blanca, een van onze communities deel van uit maakt. Heerlijk dat het zo’n man niet interesseert dat ik ‘maar’ een stagiaire ben als we het over commissies op de pakketen hebben, over de winstmarge (nog steeds geen idee hoe dat gedoe werkt) en inkomsten voor de community. Ik heb ontzettend veel geleerd, veel nieuwe mensen leren kennen en zelfs mensen kennis laten maken met ‘Veronica de Holanda, estudiante del Turismo Internacional’! (klinkt zo bijna als een of ander figuur uit een vage film, maar goed..) Het is ongelofelijk wat mijn stage allemaal met zich meebrengt: zo zit je in een community te praten over de issues en problemen, zo zit je in een of ander commercieel gesprek met touroperators en het ministerie. Het vergt af en toe wat aanpassingsvermogen, dat went vanzelf, maar dan is het aan één stuk genieten!

19 t/m 21 april stond een overwegend Nederlandse delegatie van Fundación Ecotrackers met een halve stand op BITE, Bolsa Internacional de Turismo del Ecuador. Dinsdagnacht met Andy, Martijn, Marjolein en ikzelf in de bus naar Cuenca. Prima bus, maar 8,5 uur duurt láng als je bijna vast vriest aan je stoel.. Woensdag zouden we afspreken met Luís Hernádez, een vriend van onze presidente Max die met ons zijn stand op BITE deelde. Heerlijk in het zonnje gewandeld, gelunched en toen was het tijd voor het serieuzere werk. We spraken af om geen pak o.i.d. aan te doen: om onze identiteit over te brengen, omdat niemand van ons een pak heeft hier, om out of the crowd the standen.. Kortom, we gingen gewoon lekker als onszelf. En zeker dat we opvielen die eerste dag: woensdag was de inauguratie waarbij zelfs minister Salavdor een rondje deed en natuurlijk iedereen in pak liep. Gewapend met mijn laptoppie en powerpoints, de prachtige posters van Ecotrackers en de nieuwe flyers (mijn grote trots, haha!) konden we de hele wereld aan. Donderdag stonden Andy en ik op de beurs, vrijdag Marjolein en Martijn. Ik heb zó genoten! Heerlijk om zo in ‘mijn’ wereldje rond te lopen en te doen alsof je al járen afgestudeerd bent. Mijn studie (International Tourism Management & Consultancy in Breda) werd ineens weer helemaal geweldig! Op een gegeven moment zat ik met een representative van Puerto Lopez in gesprek over een tour die zij aanbieden en waar Agua Blanca, een van onze communities deel van uit maakt. Heerlijk dat het zo’n man niet interesseert dat ik ‘maar’ een stagiaire ben als we het over commissies op de pakketen hebben, over de winstmarge (nog steeds geen idee hoe dat gedoe werkt) en inkomsten voor de community. Ik heb ontzettend veel geleerd, veel nieuwe mensen leren kennen en zelfs mensen kennis laten maken met ‘Veronica de Holanda, estudiante del Turismo Internacional’! (klinkt zo bijna als een of ander figuur uit een vage film, maar goed..) Het is ongelofelijk wat mijn stage allemaal met zich meebrengt: zo zit je in een community te praten over de issues en problemen, zo zit je in een of ander commercieel gesprek met touroperators en het ministerie. Het vergt af en toe wat aanpassingsvermogen, dat went vanzelf, maar dan is het aan één stuk genieten!

INTRODUCCTION

Dit is een blog met ervaringen van vorige vrijwilligers die actief hebben samengewerkt met Ecotrackers. Deze vrijwilligers zijn van Nederlandse afkomst en hebben ervoor gekozen om hun ervaringen te delen in de Nederlandse taal.